Ένα ερώτημα που απασχολεί τους περισσότερους ιδιοκτήτες σκύλων είναι πόσες μέθοδοι εκπαίδευσης υπάρχουν και ποιά είναι η καλύτερη. Η αλήθεια είναι πως κάθε άνθρωπος έχει τη δικιά του θεωρία σύμφωνα με το πώς φαντάζεται ότι πρέπει να είναι ένας εκπαιδεύμενος σκύλος και αυτό οδηγεί πολλές φορές σε έντονες συζητήσεις μεταξύ ιδιοκτητών. Στην ουσία όμως υπάρχουν τρεις βασικοί τύποι εκπαίδευσης.
Ο πρώτος τύπος εκπαίδευσης χαρακτηρίζεται από ανεκτικότητα. Στην περίπτωση αυτή, οι επιθυμίες και τα συμφέροντα του σκύλου μας έχουν προτεραιότητα. Επιτρέπουμε στον σκύλο να λειτουργεί πάντα με βάση το ένστικτό του, ανεξαρτήτως αν κάποιος άλλος υποφέρει από τη συμπεριφορά του. Δίνουμε τη δυνατότητα στον σκύλο μας να μπορεί να είναι ο εαυτός του και να λύνει τα προβλήματά του με τον δικό του τρόπο. Αυτό, αρχικά, δεν ακούγεται άσχημα γιατί ακριβώς ο σκύλος μαθαίνει να λύνει τα προβλήματα μόνος του. Από την άλλη μεριά όμως, το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πραγματικά όρια μπορεί να γίνει η αιτία να ξεφύγει εύκολα μία κατάσταση και σαν αποτέλεσμα να έχουμε πολλές δυσάρεστες συγκρούσεις μεταξύ μας αλλά και με το κοινωνικό περιβάλλον μας. Τέλος, θα πρέπει να πούμε ότι αυτός ο τύπος εκπαίδευσης απέχει από τον φυσιολογικό τρόπο ζωής ενός σκύλου, καθώς σε μία άγρια αγέλη σκύλων τα όρια και οι κανόνες είναι πρωταρχικής σημασίας ζητήματα.
Ο δεύτερος τύπος εκπαίδευσης χαρακτηρίζεται από αυταρχικότητα και πειθαρχία. Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες σκύλων έχουν συνδιάσει την λέξη «εκπαίδευση» με τον συγκεκριμένο τύπο. Στην περίπτωση αυτή, τα πάντα λειτουργούν βάσει εντολών. Είναι σίγουρο ότι με αυτή τη μέθοδο μπορούμε να πετύχουμε, σε μικρό χρονικό διάστημα, εντυπωσιακά αποτελέσματα στο θέμα της υπακοής, τα προβλήματα όμως που προκύπτουν είναι διάφορα. Ο σκύλος μας χάνει τη δυνατότητα να κρίνει καταστάσεις και να λύνει κάποια προβλήματα μόνος του, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει έλλειψη αντίληψης και αυτοπεποίθησης. Επίσης, λόγω του φόβου και του άγχους που εισπράττει εξαιτίας της εκπαίδευσης, δεν μπορεί να βιώσει την εμπειρία της ευχάριστης συνεργασίας με τον άνθρωπο. Τέλος, στην περίπτωση αυτή, υπάρχει σοβαρή έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπου και σκύλου. Θα πρέπει βέβαια να συμπληρώσουμε πως ούτε αυτός ο τύπος εκπαίδευσης συμβαδίζει με τον φυσιολογικό τρόπο ζωής του σκύλου. Σε μία άγρια αγέλη, οι ρόλοι εναλλάσσονται, τίποτα δεν επιβάλλεται με τη βία σε κανέναν, καθώς όλα τα μέλη της λειτουργούν με αμοιβαίο σεβασμό και εμπιστοσύνη για χάρη της αρμονικής και αποδοτικής συνεργασίας.
Ο τρίτος τύπος εκπαίδευσης είναι πιο κοντά στο μέτρο και πλησιάζει περισσότερο τη χρυσή τομή μεταξύ φυσιολογικού και πολιτισμένου. Στην περίπτωση αυτή, ο άνθρωπος βλέπει τον σκύλο του σαν κοινωνικό σύντροφο που έχει τους δικούς του τρόπους και δυνατότητες, τις δικές του ανάγκες και ικανότητες μάθησης. Δηλαδή στην εκπαίδευση του σκύλου μας, λαμβάνουμε πάντα υπόψιν τον τρόπο και τις δυνατότητες μάθησης, όπως επίσης και το πώς λειτουργεί ο σκύλος βάσει του είδους του. Ταυτοχρόνως υπάρχουν σαφείς κανόνες και όρια που διαμορφώνουν ένα πλαίσιο μες το οποίο ο σκύλος μας μπορεί να ανταποκριθεί χωρίς να χάσει επαφή με τα ένστικτά του.
Ο προβληματισμός στην εκπαίδευση
Από τη στιγμή που αποφασίσουμε να μοιραστούμε τη ζωή μας με έναν σκύλο, θα πρέπει να γίνουμε υπεύθυνοι όχι μόνο για την υγεία του αλλά και για την σωστή συμπεριφορά του μέσα στο περιβάλλον και την κοινωνία που ζούμε. Έτσι μόνο εξασφαλίζουμε μία ασφαλή και αρμονική συνύπαρξη. Οι κανόνες της επικοινωνίας δεν είναι κάτι που επινοούμε, αλλά κάτι που αποκτούμε μέσα από τη συνεργασία και την προσωπική κατανόηση. Ο πυρήνας των κανόνων θα πρέπει να είναι ο αμοιβαίος σεβασμός προς τον άλλον. Το νόημα κάθε εκπαίδευσης δεν είναι να θυσιάζουμε τις ανάγκες μας για την εκπλήρωση των αναγκών των άλλων και ούτε το αντίστροφο. Το νόημα της εκπαίδευσης είναι να βρούμε τα απαραίτητα όρια για να κερδίσουμε τόση ελευθερία που να μην λειτουργεί είς βάρος του άλλου.
Υπεύθυνη κειμένου: Ρεγγίνα Μπίμπα, Διατροφολόγος και Σύμβουλος εναλλακτικών θεραπειών για σκύλους και γάτες