Οι αιτίες που μπορούν να προκαλέσουν σε ένα σκύλο κάποια αναπηρία είναι πολλές και διαφέρουν πολύ μεταξύ τους.
Ατυχήματα: Δυστυχώς παθαίνουν και οι σκύλοι μας ατυχήματα τα οποία απαιτούν τον ακρωτηριασμό ενός άκρου ή την αφαίρεση ενός μέρος του σώματος τους π.χ. Του ματιού.
Ασθένειες: Μερικές ασθένειες όπως ο καρκίνος των οστών ή η κήλη δίσκου (σπονδύλωση) οδηγούν σε περιορισμένη κινητικότητα των σκύλων μας.
Φυλή: Είναι μια δυσάρεστη πραγματικότητα πως ακόμα στην εποχή μας εκτρέφονται φυλές οποίες έχουν μεγάλες πιθανότητες να πάσχουν λόγω της κατασκευής του σώματός τους, από κάποια αναπηρία.
Χάρη στην πρόοδο της επιστήμης της κτηνιατρικής και της τεχνολογίας, είμαστε σήμερα στην θέση να θεραπεύουμε και να βοηθούμε σκύλους με βαριές αναπηρίες.
Επίσης μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σχεδόν όλες τις θεραπείες που χρησιμοποιούνται στην ανθρώπινη ιατρική προς όφελος των σκύλων μας.
Όμως είναι όλα που είναι πλέον επιστημονικά εφικτά να χρησιμοποιηθούν προς όφελος των τετράποδων φίλων μας?
Σχεδόν όλοι μας έχουμε χρησιμοποιήσει την κοινή έκφραση “ποιοτική ζωή”.
Η απάντηση για το εάν η ζωή που ζει κάποιος άνθρωπος είναι ποιοτική είναι πολύ πιο εύκολο να απαντηθεί από να κρίνουμε την ποιότητα ζωής ενός σκύλου.
Στους ανθρώπους, η ποιότητα ζωής ορίζεται λιγότερο ως η αντικειμενική διαθεσιμότητα υλικών και απλών πραγμάτων και περισσότερο ως ο βαθμός με τον οποίο επιτυγχάνεται μια κατάσταση σημαντικής ψυχολογικής και κοινωνικής ευημερίας που επιθυμεί το άτομο.
Επίσης μπορεί το συναίσθημα που έχει κάθε άτομο για την ποιότητα ζωής μπορεί να διαφέρει πολύ.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την αίσθηση ότι η ποιότητα ζωής τους περιορίζεται σοβαρά ακόμα και με ένα κρυολόγημα, ενώ για άλλους ακόμα και με μια σοβαρή ασθένεια και τους σοβαρούς περιορισμούς που τους προκαλεί αυτή, η ευημερία τους είναι μόνο ελαφρώς μειωμένη.
Το να κατανοήσουμε πώς νιώθει ένας σκύλος που πάσχει από μια αναπηρία, είναι πολύ
πιο δύσκολο, σε σύγκριση με έναν άνθρωπο τον οποίον μπορούμε απλά να ρωτήσουμε.
Παρ’ όλο που οι περισσότεροι κηδεμόνες μπορούν να κρίνουν την σοβαρότητα της αναπηρίας και την αλλαγή της συμπεριφοράς του σκύλου τους, δεν είμαστε ικανοί να ξέρουμε με σιγουριά πως νιώθει ο σκύλος μας με την σωματική κατάστασή του.
Ένα μεγάλο ρόλο παίζει σίγουρα η φυλή του σκύλου και επομένως οι προσωπικές ανάγκες του: Οι ανάγκες ενός κανίς διαφέρουν ουσιαστικά από τις ανάγκες ενός εργασιακού μαλινουά.
Επίσης μπορεί ένας σκύλος μικρότερης ηλικίας να αντιμετωπίζει σωματικές αλλαγές πιο εύκολα από ένα σκύλο μεγάλης ηλικίας.
Από την άλλη πρέπει να σκεφτούμε επίσης ότι οι σκύλοι μας ζουν πολύ περισσότερο στο “σήμερα” από εμάς τους ανθρώπους και σίγουρα δεν παλεύουν τη «μοίρα» τους.
Έχοντας τον άνθρωπό τους, ένα γεμάτο πιάτο και όντας απαλλαγμένοι από πόνο, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχουν αυτόματα μια ποιοτική ζωή.
Κάθε σκύλος ανάλογα με τον χαρακτήρα του, έχει τις δικές του ανάγκες τις οποίες θέλει να τα ικανοποιεί σε καθημερινή βάση.
Επίσης, δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ένας σκύλος ο οποίος γλύφει (για παράδειγμα) συνεχώς το πόδι του να ανακουφιστεί από μια ενόχληση δεν έχει μια ποιοτική ζωή παρόλο που μας δίνει αυτή την αίσθηση.
Εξίσου υποκειμενική είναι η αίσθησή μας για ένα σκύλο ο οποίος έχει υποστεί ακρωτηριασμό. Υπάρχουν σκύλοι που η αναπηρία δεν θα ήταν καν αισθητή εάν δεν είχαν μαζί τους το τρόλεϊ.
Για να αξιολογούμε την ποιότητα ζωής των σκύλων μας με αναπηρία μπορεί να μας βοηθήσει να απαντήσουμε σε μερικές ερωτήσεις:
1 Μπορώ να εξασφαλίσω ότι ο σκύλος μου είναι μόνιμα απαλλαγμένος από πόνους?
2 Έχει παρουσιάσει αλλαγές στην κοινωνικότητα του;
3 Δείχνει ο σκύλος μου χαρά?
4 Δείχνει ο σκύλος μου ενδιαφέρον για παιχνίδι?
5 Μπορεί ο σκύλος μου να φροντίσει μόνος του για την καθαριότητά του?
6 Μπορεί ο σκύλος μου να λειτουργήσει σε ένα βαθμό ανεξάρτητα?
7 Μπορεί ο σκύλος μου να καλύψει την ανάγκη του για κίνηση;
8 Μπορώ εγώ, ως κηδεμόνας να αντιμετωπίσω την αναπηρία του σκύλου μου, παρέχοντας του την απαραίτητη φροντίδα?
Σε περίπτωση που η απάντηση μας σε μεμονωμένες ερωτήσεις είναι όχι θα είναι πολύ σημαντικό να απαντήσουμε με ειλικρίνεια την ερώτηση:
Υπάρχει προοπτική βελτίωσης της κατάστασης?
Παρατηρώντας τον σκύλο μας προσεκτικά είναι ο μόνος τρόπος που μπορούμε να μάθουμε πώς νιώθει ο σκύλος μας.
Αφήνοντας τον “εγωισμό” μας και τον φόβο της απώλειας, μπορούμε να κάνουμε αυτό που αξίζει το σκύλο μας: Μια ”ποιοτική ζωή” βάση της δικής του προσωπικής ανάγκης καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του
Υπεύθυνη κειμένου: Ρεγγίνα Μπίμπα, Διατροφολόγος και Σύμβουλος εναλλακτικών θεραπειών για σκύλους και γάτες