Οι επιστήμες του ανθρώπου μας μαθαίνουν πως από τα αρχαία χρόνια ο άνθρωπος έδινε ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε ζώα, σε στοιχεία της φύσης ακόμα και σε θεούς. Αυτό σημαίνει δηλαδή πως ο ανθρωπομορφισμός ανέκαθεν χαρακτήριζε, λιγότερο ή περισσότερο, τις σχέσεις που ανέπτυσσε ο άνθρωπος με το περιβάλλον του. Είναι λοιπόν φυσιολογικό να αντιλαμβανόμαστε τις διάφορες συμπεριφορές του σκύλου μας με ανθρώπινο τρόπο, εξανθρωπίζοντας τον. Άλλωστε κι ο σκύλος μας κάνει κάτι αντίστοιχο.
Πρόσφατο πείραμα Ιαπώνων επιστημόνων έδειξε το εξής: όταν μέσα σε ένα δωμάτιο άφησαν έναν άνθρωπο κι έναν σκύλο να έρθουν σε επαφή, παρατήρησαν ότι και στους δύο αυξήθηκε η ορμόνη της οξυτοκίνης, η ορμόνη δηλαδή της εμπιστοσύνης και του δεσμού. Αυτό σημαίνει πως αμφότεροι αισθάνθηκαν τον άλλον σχεδόν σαν όμοιό τους.
Για να καταλάβουμε καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο ένας σκύλος ζει μέσα σε μια ανθρώπινη ομάδα, σύμφωνα με τον Βρετανό ερευνητή John Bradshaw, θα πρέπει να σκεφτούμε ένα δίγλωσσο άτομο. Κάποιον δηλαδή που με ευκολία μπορεί να περνάει από τη μία γλώσσα στην άλλη και να επικοινωνεί, και με τις δύο γλώσσες, διαισθητικά και διανοητικά.
Αν θέλουμε να αναλύσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι εξανθρωπίζουν τα σκυλιά, τότε παρατηρούμε δύο διαφορετικές μορφές: τον ανθρωποκεντρισμό και τον ανθρωπομορφισμό.
Στον ανθρωποκεντρισμό, ο άνθρωπος, χωρίς κριτική σκέψη, έχει ως δεδομένο ότι ο σκύλος έχει την ίδια αντίληψη με εκείνον. Ενώ στον ανθρωπομορφισμό, ο άνθρωπος προβάλει στον σκύλο τη δική του ηθική και τις διάφορες συναισθηματικές του λειτουργίες. Τα προβλήματα που προκύπτουν από τον ανθρωποκεντρισμό είναι σχετικά εύκολο να γίνουν κατανοητά από τον κάθε ιδιοκτήτη σκύλου και να αλλάξουν κατανοώντας τις βιολογικές ανάγκες του σκύλου.
Παραδείγματος χάριν, το να τοποθετούμε ένα κουτάβι μέσα σε έναν μάρσιπο και να πάμε βόλτα σαν να ήταν ένα μωρό είναι λάθος, καθώς στη φύση τα κουτάβια μέχρι την ηλικία των 4 μηνών δεν απομακρύνονται από τη φωλιά τους και ποτέ δεν τα μεταφέρει κουβαλώντας τα η μαμά τους. Τα προβλήματα είναι πιο δύσκολο να λυθούν όταν ο άνθρωπος πέφτει στη παγίδα του ανθρωπομορφισμού. Είναι πράγματι δύσκολο για τον άνθρωπο να βγει από την σφαίρα της βαθιάς και περίπλοκης ανθρώπινης ψυχολογίας και να αντιληφθεί, χωρίς παρερμηνείες, τον άμεσο και ενστικτώδη χαρακτήρα του ψυχικού κόσμου του σκύλου.
Για παράδειγμα, το ζήτημα της κυριαρχίας / ιεραρχίας: η δημοκρατία δεν υπάρχει στον κόσμο των σκύλων, αλλά ούτε και η προσπάθεια διεκδίκησης της απόλυτης κυριαρχίας. Στον κόσμο των σκύλων η κυριαρχία είναι ένα σημαντικό δομικό στοιχείο της ζωής τους και η θέση του κυρίαρχου χαρίζεται σε εκείνον που είναι ικανός να διασφαλίσει τη σωστή και ήρεμη λειτουργία της ομάδας.
Υπεύθυνη κειμένου: Ρεγγίνα Μπίμπα, Διατροφολόγος και Σύμβουλος εναλλακτικών θεραπειών για σκύλους και γάτες
Εάν έχετε απορίες σχετικά με τη συμπεριφορά του σκύλου σας, πατήστε εδώ.